Dowiedziałam się, że choruje na raka zaraz po pierwszym lockdownie, kiedy to szpitale były oblegane i dostęp do opieki medycznej mocno ograniczony.

Byłam wówczas mamą 6 letniego synka, którego kocham nad życie. Chyba nikomu nie muszę tłumaczyć jaki to cios. Takiej eskalacji bólu emocjonalnego nie doświadczyłam nigdy wcześniej. Chciałam jednocześnie za wszelka cenę uchronić od cierpienia moje dziecko.

Kiedy świat zatrzymał się i nie było ze mną ważniejszej myśli niż ta, aby żyć i nie osierocić mojego dziecka, zrozumiałam, że choroba nie może być tym, co odbierze mi życie, ale tym, co je uleczy.  Rozpoczęłam więc proces zdrowienia z ogromną determinacją. Nie było łatwo, smutek, strach i niepewność raz mnie osłabiały, a raz wzmacniały i kazały walczyć. Wiedziałam i zdecydowałam, że nie mam innego wyjścia jak wyzdrowieć. Ustawiłam mój umysł na szukanie odpowiedzi i rozwiązań i wtedy zrozumiałam jakich zmian potrzebuję.

Zaczynając leczenie, zaczęłam edukację i przygotowania do rozpoczęcia nauki w szkole coachingu i terapii. Ekscytująca perspektywa tego, co czeka mnie w przyszłości, była zbawienną przeciwwagą do tego ,co przechodziłam równolegle w czasie teraźniejszym. Ostatecznie z rozpoczęciem szkoły musiałam poczekać, nie dałabym rady zrealizować programu, ale wiedziałam, że wcześniej, czy później zrobię to.

Domyślam się, że to co piszę, dla niektórych osób, które usłyszały diagnozę, może być trudne. Jestem świadoma, że rak ma wiele obliczy. Na oddziale poznałam wiele trudnych ludzkich historii…

Chylę czoła przed tymi wszystkimi ludźmi, których sytuacja rodzinna, finansowa nie pozwala odetchnąć nawet w czasie leczenia. Nie pozwalała na wszystko to, za co płacić trzeba z własnych środków.

Niestety, nie każda historia kończy się szczęśliwie, natomiast moim celem jest dawanie nadziei. Dodam więc, że wyszłam z choroby, choć rak, z którym ja się zmagałam, był jednym z bardziej złośliwych, z przerzutami do węzłów chłonnych. Nie było oczywistym, że tak po prostu wyzdrowieję po chemioterapiach, radioterapii i operacji.

Nadal krąży nade mną widmo nawrotu, ale patrzę w przyszłość z wielką nadzieją.

Zrozumiałam, że moja postawa jest najistotniejsza, z niej wywodzą się moje dalsze decyzje, działania, samopoczucie i od niej zależy proces zdrowienia.

Spotkania z psychoonkologiem nauczyły mnie bardzo ważnej rzeczy, kluczowej w terapii (tak naprawdę, w każdej terapii). Mianowicie, że sposób myślenia o tym, czego doświadczamy jest najważniejszy. Ma on ogromny wpływ na to, co zadzieje się w organizmie, m.in to, czy podniesie, czy obniży on swoją odporność.

Ten czas pokazał mi jak niezwykłą nauką jest psychosomatyka i jak możemy ją wykorzystywać. Następnie Szkoła Terapii pomogła mi zgłębić tę wiedzę jeszcze bardziej.